Έχω καιρό να γράψω γιατί περίμενα να γίνει κάτι συνταρακτικό στην ζωή μου και να μου δώσει έμπνευση... Ε λοιπόν η υπομονή μου με αντάμειψε...
Το έκανα γνωρίζοντας πολύ καλά πως μπορεί να αποτύχω. To έκανα γνωρίζοντας όλες τις πιθανές συνέπειες. Όπως το να χάσω ανθρώπους (μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται), όπως το ότι δεν θα είμαι μαζί με τον έρωτα της ζωής μου(τον σκύλο μου), όπως το ότι μπορεί να απογοητευτώ και να γυρίσω για να έχουν να λένε κάποιοι:ΔΕΝ ΣΤΟ ΕΙΠΑ ΕΓΩ ΟΤΙ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ? ΔΕΝ ΣΤΟ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΛΑΚΙΑ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙΣ?
Η αλήθεια είναι ότι δεν με ενδιαφέρει τι λέει ο καθένας, όχι γιατί δεν με νοιάζει η άποψη του, αλλά γιατί η ζωή ΜΟΥ μου ανήκει και κανένας δεν ξέρει τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Άρα όχι, δεν θα είχαν δίκιο, απλά το γραμμένο μου θα ήταν να γυρίσω Ελλάδα και έτυχε αυτός ο άνθρωπος να το σκεφτεί. Τυχαία.
Πέρασα λοιπόν ένα διάστημα χαιρετώντας όσους αγαπώ και θα μου λείψουν, περνώντας χρόνο μαζί τους(όσο περισσότερο μπορούσα φυσικά), κάνοντας έρευνα για την χώρα που θα πάω και συνομιλώντας με ανθρώπους που βρίσκονταν ήδη Άμστερνταμ...Μιλούσα κάθε μέρα, όλη μέρα, η έρευνα ήταν ασταμάτητη και πάντα μάθαινα καινούρια πράγματα.
Αν φοβόμουν? Φυσικά και φοβόμουν. Όχι την αποτυχία όπως προείπα. Φοβόμουν το γεγονός ότι πάω σε μια χώρα που δεν έχω ούτε έναν άνθρωπο να με βοηθήσει, στηριζόμενη μόνο στα δικά μου πόδια,μυαλό,χέρια κτλπ κτλπ. Και φυσικά τίποτα σχεδόν δεν πήγε όπως το είχα προγραμματίσει(γιατί η αλήθεια είναι ότι ήμουν τρομακτικά οργανωμένη). Είχα κλείσει ξενοδοχείο για τα πρώτα βράδια, είχα κλείσει ραντεβού να βγάλω το ΑΦΜ τους για να μπορέσω να δουλέψω και είχα ήδη δύο ραντεβού για σπίτια!
Με πήγε η οικογένεια μου στο αεροδρόμιο, μπήκα στο αεροπλάνο και έφτασα 'Άμστερνταμ κατά τις 12 το βράδυ. Με το που προσγειώθηκα και άνοιξα το ίντερνετ λαμβάνω ένα ωραιότατο mail που λέει πως η κράτηση του ξενοδοχείου μου δεν έγινε.Κάτι πήγε λάθος. Όλα ήταν fully booked καθώς αυτή η πόλη έχει υπερπληθώρα τουριστών που καταφθάνουν κάθε μέρα, οπότε...έκλεισα ένα άλλο ξενοδοχείο για την επόμενη μέρα..Εν ολίγοις από τις 12 που έφτασα μπήκα στο δωμάτιο 11 την άλλη μέρα με τουλάχιστον 8 ώρες αναμονή στο αεροδρόμιο..!
Εν πάση περιπτώσει αυτά είναι λίγο βαρετά απλά ήθελα να πω τον πόνο μου! Για να μην τα πολυλογώ, βρήκα δωμάτιο, βρήκα δουλειά(όχι στο αντικείμενο μου, αλλά καλοπληρωμένη, μέχρι ένα σημείο, και αξιοπρεπή) και σιγά σιγά μπαίνω σε σειρά.
Οκ, τώρα το hardcore κομμάτι. Πολλοί μου είπαν πως θα νιώσω μοναξιά. Να πω την αλήθεια δεν νιώθω. Τουλάχιστον όχι κάθε μέρα. Γιατί? Γιατί εδώ είμαι μόνη μου επειδή είμαι σε μια ξένη χώρα και ακόμα δεν έχω γνωρίσει πολύ κόσμο, ενώ στην Ελλάδα έκανα ακριβώς το ίδιο πράγμα(να κάθομαι όλη μέρα σπίτι) ενώ ήμουν στην πόλη που μεγάλωσα. Δεν κατηγορώ κανέναν. Πολύ πιθανό να φταίω εγώ για την μοναξιά.Μπορεί και όχι. Αλλά δεν θα το ψάξω. Γιατί δεν θα μου αρέσουν οι απαντήσεις!!!
Όσο δύσκολο είναι να φεύγεις σε άλλη χώρα και να μπαίνεις στην διαδικασία να μάθεις σε έναν άλλο τρόπο ζωής, τόσο ωραίο είναι. Γιατί ανακαλύπτεις τόσα πολλά καινούρια πράγματα, ανοίγει το μυαλό σου και γίνεσαι ανεξάρτητος. Μαθαίνεις πως είναι να στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια(όχι μένω αλλού, είμαι ανεξάρτητος αλλά το μεσημέρι θα πάω στην μαμά να με ταΐσει και να με ποτίσει). Όταν φεύγεις από την χώρα σου ξεχνάς όλα όσα ήξερες. Ξεχνάς πως είναι να έχεις κάποιον να σου λύνει τα προβλήματα ή να σε βοηθάει. Και αν δεν το κάνεις, ΠΡΕΠΕΙ να το κάνεις. Η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω. Όχι κάτω από την στέγη της ασφάλειας.
Πέρασα κάποιες μέρες έτοιμη να γυρίσω πίσω. Εννοείται πως το πέρασα. Είχα τόση πίεση μέσα μου που έκανε μπαμ και μάντεψε...δεν είχα κάποιον να μιλήσω. Μπορεί με τον συγκάτοικο μου(ευτυχώς Έλληνας!!) να έχω τέλειες σχέσεις και να αράζουμε και να μιλάμε αλλά δεν είναι το ίδιο... Παρόλα αυτά όταν ηρέμησα και του είπα πως θα φύγω(για 3 μέρες το είχα πάρει απόφαση) μου είπε ότι είμαι μαλάκας. Ότι έκανα τόσο κόπο και ξόδεψα τόσα χρήματα και αυτό που έκανα δείχνει ότι έχω αρχι....γκουχου γκουχου κότσια και δεν πρέπει να τα παρατήσω τόσο εύκολα. Είχε δίκιο ρε φίλε. Ήρθα από Ελλάδα μόνη μου χωρίς κάποιον να με περιμένει και τα καταφέρνω ήδη.
Όσες φορές σκέφτομαι πως ίσως θα ήταν καλύτερα να γυρίσω πάντα σκέφτομαι ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ??? Δεν βρίσκω ποτέ ένα επιχείρημα. Φοβάσαι μην χάσεις κάποιον? Αν σε αγαπάει πραγματικά δεν θα τον χάσεις και ας είσαι στην άλλη άκρη του κόσμου. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να σκεφτόμαστε συνέχεια. Κάνε το βήμα σου και αν δεν σου βγει δεν χάθηκε ο κόσμος. Πας πίσω στο square one και κάνεις εκ νέου σχέδια μαθαίνοντας από τα λάθη σου. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Δέκα θα αποτύχεις μια θα επιτύχεις. Και όταν το κάνεις αυτό θα καταλάβεις πως δεν χρειάζεται να τα παρατάς, απλά να γυρνάς πίσω, να βλέπεις τα λάθη και να θέτεις εκ νέου στόχους με πιο στέρεες βάσεις.
Αυτό που πρέπει να θυμάσαι είναι πως σε κρίνουν όχι γιατί θέλουν το κακό σου και ζηλεύουν(οκ παίζει και αυτό το σενάριο!!) αλλά γιατί δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν αυτό που κάνεις εσύ. Μια σκέψη με βοήθησε εμένα 1 μήνα τώρα... ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ?? Όταν θα βρω επιχείρημα να στηρίξω την επιστροφή, τότε σημαίνει πως ήρθε η ώρα να γυρίσω.
Πάντα ήθελα να φύγω εξωτερικό αφού πίστευα πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει μέλλον. Και ναι είχα δίκιο. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει μέλλον! Καθώς τελείωνα την σχολή μου και σκεφτόμουν τι θα κάνω με την ζωή μου, τι θα κάνω για να την γεμίσω και να νιώσω πλήρης,ένιωσα πως είναι η σωστή στιγμή να αποδημήσω, και έτσι έπραξα. Αφού έφυγα σεζόν(αποτυχία βέβαια αλλά και από αυτό κάτι πήρα όπως όμορφες στιγμές, έχτισα την υπομονή μου και κράτησα φιλίες με ανθρώπους που ήταν δίπλα μου όσο καιρό ήμουν εκεί) επιστρέφοντας Αθήνα, έκλεισα ένα ωραιότατο εισιτήριο χωρίς επιστροφή προς Ολλανδία.
Το έκανα γνωρίζοντας πολύ καλά πως μπορεί να αποτύχω. To έκανα γνωρίζοντας όλες τις πιθανές συνέπειες. Όπως το να χάσω ανθρώπους (μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται), όπως το ότι δεν θα είμαι μαζί με τον έρωτα της ζωής μου(τον σκύλο μου), όπως το ότι μπορεί να απογοητευτώ και να γυρίσω για να έχουν να λένε κάποιοι:ΔΕΝ ΣΤΟ ΕΙΠΑ ΕΓΩ ΟΤΙ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ? ΔΕΝ ΣΤΟ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΛΑΚΙΑ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙΣ?
Η αλήθεια είναι ότι δεν με ενδιαφέρει τι λέει ο καθένας, όχι γιατί δεν με νοιάζει η άποψη του, αλλά γιατί η ζωή ΜΟΥ μου ανήκει και κανένας δεν ξέρει τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Άρα όχι, δεν θα είχαν δίκιο, απλά το γραμμένο μου θα ήταν να γυρίσω Ελλάδα και έτυχε αυτός ο άνθρωπος να το σκεφτεί. Τυχαία.Πέρασα λοιπόν ένα διάστημα χαιρετώντας όσους αγαπώ και θα μου λείψουν, περνώντας χρόνο μαζί τους(όσο περισσότερο μπορούσα φυσικά), κάνοντας έρευνα για την χώρα που θα πάω και συνομιλώντας με ανθρώπους που βρίσκονταν ήδη Άμστερνταμ...Μιλούσα κάθε μέρα, όλη μέρα, η έρευνα ήταν ασταμάτητη και πάντα μάθαινα καινούρια πράγματα.
Αν φοβόμουν? Φυσικά και φοβόμουν. Όχι την αποτυχία όπως προείπα. Φοβόμουν το γεγονός ότι πάω σε μια χώρα που δεν έχω ούτε έναν άνθρωπο να με βοηθήσει, στηριζόμενη μόνο στα δικά μου πόδια,μυαλό,χέρια κτλπ κτλπ. Και φυσικά τίποτα σχεδόν δεν πήγε όπως το είχα προγραμματίσει(γιατί η αλήθεια είναι ότι ήμουν τρομακτικά οργανωμένη). Είχα κλείσει ξενοδοχείο για τα πρώτα βράδια, είχα κλείσει ραντεβού να βγάλω το ΑΦΜ τους για να μπορέσω να δουλέψω και είχα ήδη δύο ραντεβού για σπίτια!
Με πήγε η οικογένεια μου στο αεροδρόμιο, μπήκα στο αεροπλάνο και έφτασα 'Άμστερνταμ κατά τις 12 το βράδυ. Με το που προσγειώθηκα και άνοιξα το ίντερνετ λαμβάνω ένα ωραιότατο mail που λέει πως η κράτηση του ξενοδοχείου μου δεν έγινε.Κάτι πήγε λάθος. Όλα ήταν fully booked καθώς αυτή η πόλη έχει υπερπληθώρα τουριστών που καταφθάνουν κάθε μέρα, οπότε...έκλεισα ένα άλλο ξενοδοχείο για την επόμενη μέρα..Εν ολίγοις από τις 12 που έφτασα μπήκα στο δωμάτιο 11 την άλλη μέρα με τουλάχιστον 8 ώρες αναμονή στο αεροδρόμιο..!
Εν πάση περιπτώσει αυτά είναι λίγο βαρετά απλά ήθελα να πω τον πόνο μου! Για να μην τα πολυλογώ, βρήκα δωμάτιο, βρήκα δουλειά(όχι στο αντικείμενο μου, αλλά καλοπληρωμένη, μέχρι ένα σημείο, και αξιοπρεπή) και σιγά σιγά μπαίνω σε σειρά.
Οκ, τώρα το hardcore κομμάτι. Πολλοί μου είπαν πως θα νιώσω μοναξιά. Να πω την αλήθεια δεν νιώθω. Τουλάχιστον όχι κάθε μέρα. Γιατί? Γιατί εδώ είμαι μόνη μου επειδή είμαι σε μια ξένη χώρα και ακόμα δεν έχω γνωρίσει πολύ κόσμο, ενώ στην Ελλάδα έκανα ακριβώς το ίδιο πράγμα(να κάθομαι όλη μέρα σπίτι) ενώ ήμουν στην πόλη που μεγάλωσα. Δεν κατηγορώ κανέναν. Πολύ πιθανό να φταίω εγώ για την μοναξιά.Μπορεί και όχι. Αλλά δεν θα το ψάξω. Γιατί δεν θα μου αρέσουν οι απαντήσεις!!!
Όσο δύσκολο είναι να φεύγεις σε άλλη χώρα και να μπαίνεις στην διαδικασία να μάθεις σε έναν άλλο τρόπο ζωής, τόσο ωραίο είναι. Γιατί ανακαλύπτεις τόσα πολλά καινούρια πράγματα, ανοίγει το μυαλό σου και γίνεσαι ανεξάρτητος. Μαθαίνεις πως είναι να στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια(όχι μένω αλλού, είμαι ανεξάρτητος αλλά το μεσημέρι θα πάω στην μαμά να με ταΐσει και να με ποτίσει). Όταν φεύγεις από την χώρα σου ξεχνάς όλα όσα ήξερες. Ξεχνάς πως είναι να έχεις κάποιον να σου λύνει τα προβλήματα ή να σε βοηθάει. Και αν δεν το κάνεις, ΠΡΕΠΕΙ να το κάνεις. Η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω. Όχι κάτω από την στέγη της ασφάλειας.
Πέρασα κάποιες μέρες έτοιμη να γυρίσω πίσω. Εννοείται πως το πέρασα. Είχα τόση πίεση μέσα μου που έκανε μπαμ και μάντεψε...δεν είχα κάποιον να μιλήσω. Μπορεί με τον συγκάτοικο μου(ευτυχώς Έλληνας!!) να έχω τέλειες σχέσεις και να αράζουμε και να μιλάμε αλλά δεν είναι το ίδιο... Παρόλα αυτά όταν ηρέμησα και του είπα πως θα φύγω(για 3 μέρες το είχα πάρει απόφαση) μου είπε ότι είμαι μαλάκας. Ότι έκανα τόσο κόπο και ξόδεψα τόσα χρήματα και αυτό που έκανα δείχνει ότι έχω αρχι....γκουχου γκουχου κότσια και δεν πρέπει να τα παρατήσω τόσο εύκολα. Είχε δίκιο ρε φίλε. Ήρθα από Ελλάδα μόνη μου χωρίς κάποιον να με περιμένει και τα καταφέρνω ήδη.
Όσες φορές σκέφτομαι πως ίσως θα ήταν καλύτερα να γυρίσω πάντα σκέφτομαι ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ??? Δεν βρίσκω ποτέ ένα επιχείρημα. Φοβάσαι μην χάσεις κάποιον? Αν σε αγαπάει πραγματικά δεν θα τον χάσεις και ας είσαι στην άλλη άκρη του κόσμου. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να σκεφτόμαστε συνέχεια. Κάνε το βήμα σου και αν δεν σου βγει δεν χάθηκε ο κόσμος. Πας πίσω στο square one και κάνεις εκ νέου σχέδια μαθαίνοντας από τα λάθη σου. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Δέκα θα αποτύχεις μια θα επιτύχεις. Και όταν το κάνεις αυτό θα καταλάβεις πως δεν χρειάζεται να τα παρατάς, απλά να γυρνάς πίσω, να βλέπεις τα λάθη και να θέτεις εκ νέου στόχους με πιο στέρεες βάσεις.
Αυτό που πρέπει να θυμάσαι είναι πως σε κρίνουν όχι γιατί θέλουν το κακό σου και ζηλεύουν(οκ παίζει και αυτό το σενάριο!!) αλλά γιατί δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν αυτό που κάνεις εσύ. Μια σκέψη με βοήθησε εμένα 1 μήνα τώρα... ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ?? Όταν θα βρω επιχείρημα να στηρίξω την επιστροφή, τότε σημαίνει πως ήρθε η ώρα να γυρίσω.
Δημοσίευση σχολίου