Όσο περνάνε τα χρόνια,παρατηρώ πως η καθημερινότητα με τους ανθρώπους γίνεται όλο και πιο δύσκολη ιδίως στα επαγγελματικά(αντανακλάται κοινωνικά ωστόσο).
Είμαι 28(σαν χθες μου φαίνεται που έγραφα το άρθρο Έφτασα 25!!!),έχω αλλάξει αρκετές δουλειές,και μπορώ να πω με σιγουριά πως η τελευταία μου εμπειρία με βοήθησε να ωριμάσω τόσο σαν άνθρωπος όσο και αν επαγγελματίας(επίσης σε αυτό το σημείο θα ηθελα να αναφέρω πως το να μπεις φυλακή καμία φορά δεν είναι η καλύτερη λύση!)
Βρέθηκα λοιπόν σε ενα περιβάλλον που νοσούσε από έλλειψη επαγγελματικότητας,Παιδείας και καλήν τρόπων. Στοιχεία που δεν αντέχω ούτε σε προσωπικό ούτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Παρόλα αυτά κατάφερα να βγω αλώβητη από όλο αυτό. Όχι εύκολα, αλλά τα κατάφερα.
Αφού λοιπόν ευχαρίστησα την κωλοφαρδία μου που βρήκα δουλειά σε φυσικοθεραπευτηριο,ξεκίνησα και ένιωθα όπως ένα παιδάκι μέσα σε ένα μαγαζί γεμάτο ζαχαρωτά!Είχα τόση όρεξη για δουλειά,τόση λαχτάρα να μάθω καινούρια πράγματα που όλα φαίνονταν τέλεια.ΑΜ ΔΕ!!!
Σας έχει μιλήσει κανείς για συνεργάτες που φοβούνται μην χάσουν την δουλειά τους ή που έχουν τόση ανάγκη να φαίνονται καλύτεροι,που προσπαθούν να βάλουν τρικλοποδιά στους υπόλοιπους; Εμένα μου τα είχαν πει,αλλά δεν τα είχα συναντήσει.
Μέχρι τότε φυσικά!
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά σκηνικά με bulling που δέχθηκα,αλλά θα πρέπει να γράφω,και εσείς να διαβάζετε, για 25 μέρες(μερόνυχτα και δεν υπερβάλλω).
Ξεκίνησα λαμπερή και ορεξάτη. Κατέληξα μουντή με ελάχιστη όρεξη για ζωή. Με λίγα λόγια μου έκαναν την ζωη μαύρη. Αφου ζητήθηκε η απόλυση μου με ψεύδη,και δεν εγινε αποδεκτή,σήκωσα κεφάλι. Για όσους με γνωρίζουν,ξέρουν ότι δεν μασάω και βάζω όρια. Στην συγκεκριμένη περίπτωση άργησα 3 μήνες να το κάνω αυτο. Γιατι; Γιατί ήταν dream job και δεν ήθελα να την χάσω.
To the point τώρα
Δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να μας συμπεριφέρεται όπως έμαθε,ή ενδεχομένος δεν έμαθε σπίτι του. ΜΙΛΑ. ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕ και θα ανταμοιφθείς*. Για εμένα ήταν ένα σπουδαίο μάθημα ζωής που θα με ακολουθεί κυρίως επαγγελματικά.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σου φέρεται άσχημα επειδή ΝΟΜΙΖΕΙ πως έχει θέση ισχύος. Αν παρόλα αυτά μιλήσεις,και δεν έχεις απέναντι σου εργοδότες έξυπνους και με μυαλό(όπως ευτυχώς είχα εγω), τότε φύγε. Καμία δουλειά δεν αξίζει να περνάς άσχημα.
Η δουλειά καταναλώνει την μισή σου μέρα ή και παραπάνω. Δεν είναι δυνατόν να περνάς 8 ώρες την μέρα επί 5 ή 6 ημέρες την εβδομάδα σε τοξικό περιβάλλον απλά για να εργάζεσαι. Και αν δεν θες να την αφήσεις για τους δικους σου λόγους,θέσε όρια. Υψωσε ανάστημα. Πάτα πόδι τέλος πάντων!
Το να σε μειώνουν,να σου φωνάζουν και να σε ταπεινώνουν δεν είναι αποδεκτό και ας βγάζεις 200.000 ευρώ τον μήνα. Η ψυχική σου υγεια είναι πιο σημαντική από την εργασία.
*Ο τρόπος που ανταμοίφθηκα ήταν η αγάπη του κόσμου αλλά και ο σεβασμός των εργοδοτών μου,στοιχεία που ότι και αν κάνει κάποιος,αν τα αξίζεις θα τα λάβεις.
Μην σκύβεις το κεφάλι σου φίλε μου. Πάλεψε και υπερασπίσου το δικαίωμα σου στο να δουλευείς,αλλά και γενικότερα υπερασπίσουν τα ανθρώπινα σου δικαιώματα.
Είμαι 28(σαν χθες μου φαίνεται που έγραφα το άρθρο Έφτασα 25!!!),έχω αλλάξει αρκετές δουλειές,και μπορώ να πω με σιγουριά πως η τελευταία μου εμπειρία με βοήθησε να ωριμάσω τόσο σαν άνθρωπος όσο και αν επαγγελματίας(επίσης σε αυτό το σημείο θα ηθελα να αναφέρω πως το να μπεις φυλακή καμία φορά δεν είναι η καλύτερη λύση!)
Βρέθηκα λοιπόν σε ενα περιβάλλον που νοσούσε από έλλειψη επαγγελματικότητας,Παιδείας και καλήν τρόπων. Στοιχεία που δεν αντέχω ούτε σε προσωπικό ούτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Παρόλα αυτά κατάφερα να βγω αλώβητη από όλο αυτό. Όχι εύκολα, αλλά τα κατάφερα.
Αφού λοιπόν ευχαρίστησα την κωλοφαρδία μου που βρήκα δουλειά σε φυσικοθεραπευτηριο,ξεκίνησα και ένιωθα όπως ένα παιδάκι μέσα σε ένα μαγαζί γεμάτο ζαχαρωτά!Είχα τόση όρεξη για δουλειά,τόση λαχτάρα να μάθω καινούρια πράγματα που όλα φαίνονταν τέλεια.ΑΜ ΔΕ!!!
Σας έχει μιλήσει κανείς για συνεργάτες που φοβούνται μην χάσουν την δουλειά τους ή που έχουν τόση ανάγκη να φαίνονται καλύτεροι,που προσπαθούν να βάλουν τρικλοποδιά στους υπόλοιπους; Εμένα μου τα είχαν πει,αλλά δεν τα είχα συναντήσει.
Μέχρι τότε φυσικά!
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά σκηνικά με bulling που δέχθηκα,αλλά θα πρέπει να γράφω,και εσείς να διαβάζετε, για 25 μέρες(μερόνυχτα και δεν υπερβάλλω).
Ξεκίνησα λαμπερή και ορεξάτη. Κατέληξα μουντή με ελάχιστη όρεξη για ζωή. Με λίγα λόγια μου έκαναν την ζωη μαύρη. Αφου ζητήθηκε η απόλυση μου με ψεύδη,και δεν εγινε αποδεκτή,σήκωσα κεφάλι. Για όσους με γνωρίζουν,ξέρουν ότι δεν μασάω και βάζω όρια. Στην συγκεκριμένη περίπτωση άργησα 3 μήνες να το κάνω αυτο. Γιατι; Γιατί ήταν dream job και δεν ήθελα να την χάσω.
To the point τώρα
Δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να μας συμπεριφέρεται όπως έμαθε,ή ενδεχομένος δεν έμαθε σπίτι του. ΜΙΛΑ. ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕ και θα ανταμοιφθείς*. Για εμένα ήταν ένα σπουδαίο μάθημα ζωής που θα με ακολουθεί κυρίως επαγγελματικά.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σου φέρεται άσχημα επειδή ΝΟΜΙΖΕΙ πως έχει θέση ισχύος. Αν παρόλα αυτά μιλήσεις,και δεν έχεις απέναντι σου εργοδότες έξυπνους και με μυαλό(όπως ευτυχώς είχα εγω), τότε φύγε. Καμία δουλειά δεν αξίζει να περνάς άσχημα.
Η δουλειά καταναλώνει την μισή σου μέρα ή και παραπάνω. Δεν είναι δυνατόν να περνάς 8 ώρες την μέρα επί 5 ή 6 ημέρες την εβδομάδα σε τοξικό περιβάλλον απλά για να εργάζεσαι. Και αν δεν θες να την αφήσεις για τους δικους σου λόγους,θέσε όρια. Υψωσε ανάστημα. Πάτα πόδι τέλος πάντων!
Το να σε μειώνουν,να σου φωνάζουν και να σε ταπεινώνουν δεν είναι αποδεκτό και ας βγάζεις 200.000 ευρώ τον μήνα. Η ψυχική σου υγεια είναι πιο σημαντική από την εργασία.
*Ο τρόπος που ανταμοίφθηκα ήταν η αγάπη του κόσμου αλλά και ο σεβασμός των εργοδοτών μου,στοιχεία που ότι και αν κάνει κάποιος,αν τα αξίζεις θα τα λάβεις.
Μην σκύβεις το κεφάλι σου φίλε μου. Πάλεψε και υπερασπίσου το δικαίωμα σου στο να δουλευείς,αλλά και γενικότερα υπερασπίσουν τα ανθρώπινα σου δικαιώματα.
Δημοσίευση σχολίου