ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 19 ΜΑΙΟΥ ΤΟΥ 1919 ΣΥΝΕΒΗ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ.
Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν στους 265,000 το 1880 στους 330,000 και στις αρχές του 20ου αιώνα στους 700,000 ανθρώπους. Τα νούμερα φαντάζουν τεράστια αν αναλογιστούμε πως αποτελούσαν μειονότητα μετά την άλωση της Τραπεζούντας από τους Οθωμανούς το 1461. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο και το 1919, 1401 σχολεία,ανάμεσα τους και το περίφημο φροντιστήριο της Τραπεζούντας,σε συνάρτηση με τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες,λέσχες,θέατρα υπερτονίζοντας το υψηλό πνευματικό επίπεδο τους.Η οικονομική τους ανάπτυξη συνδυάστηκε με την δημογραφική και πνευματική τους άνοδο.
Το 1908 υπήρξε ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καθώς εκδηλώθηκε το κίνημα των Νεότουρκων θέτοντας τον Σουλτάνο στο περιθώριο.Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό τους πρόσωπο θέλοντας να εκδιώξουν όλο τον Χριστιανικό πληθυσμό με σκοπό την αλλοίωση του Εθνολογικού χαρακτήρα, εκτουρκώνοντας την περιοχή,σε περίοδο που το Ελληνικό κράτος απασχολούταν με το Κρητικό ζήτημα αδυνατώντας και μη θέλοντας να ανοίξουν ένα νέο μέτωπο με την Τουρκία.
Έτσι οι Τούρκοι με πρόσχημα την ασφάλεια του κράτους, διώχνουν ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων στα ενδότερα της Μικράς Ασίας μέσω των λεγόμενων "ταγμάτων εργασίας". Οι Ελληνοπόντιοι και οι
Αρμένιοι σε μια κρίση αντίδρασης και αντίστασης λόγων των δολοφονιών, των εξοριών και της καταστροφής όλων των χωριών,έγιναν αντάρτες στα βουνά με σκοπό να περισώσουν ότι μπορούσαν. Υπό τον ζυγό λοιπόν του Μουσταφά Κεμάλ, μετά την γενοκτονία των Αρμενίων, είχαν το ελεύθερο να εξοντώσουν ολοσχερώς τους Ελληνοπόντιους.
Στις 19 Μάιου του 1919 αποβιβάζεται στην Σαμψούντα για να ολοκληρώσει την δεύτερη και η πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας ο Κεμάλ, υπό την καθοδήγηση των γερμανικών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή το 1922, ο αριθμός των δολοφονημένων Ποντίων ανέρχονταν στους 200,000 (κάποιοι ιστορικοί αναφέρουν το νούμερο των 350,000). Αυτή ήταν και η χαριστική βολή.Τρομοκρατία, εργατικά τάγματα, κρεμάλες, εξορίες, πυρπολήσεις χωριών, βιασμοί, δολοφονίες. Στις πόλεις του Πόντου στήνονται έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας στα οποία καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Πόντιοι ανέρχονται στις 700.000 και μέχρι το τέλος του 1923 είχαν δολοφονηθεί οι 353,000.
Οι μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν τότε είναι ανατριχιαστικές. Χτυπούσαν ανελέητα τα παιδιά με μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη τους για να μην κλαίνε. Μια μητέρα που έτρεξα να σώσει το παιδί της δέχθηκε το ξίφος στην καρδιά και πέθανε.
Στην Κερασούντα τους έκλειναν μέσα σε εκκλησίες για να τους εξορίσουν χωρίς φαγητό ή νερό, να κοιμούνται μέσα στις ίδιες τους τις ακαθαρσίες με αποτέλεσμα να πεθαίνουν.Μετέφεραν παιδιά και τα παρέδιδαν σε άγριους τσέτες αντάρτες οι οποίοι τα άρπαζαν από τα πόδια και χτυπούσαν τα κεφάλια τους πάνω σε βράχια μέχρι να πεθάνουν.
Όσοι κατάφεραν,από τύχη κυρίως,να γλιτώσουν από τα χέρια των βαρβάρων, κατέφυγαν στην Νότια Ρωσία και γύρω στους 400,000 ήλθαν στην Ελλάδα αλλάζοντας της πληθυσμιακές ισορροπίες στην Βόρεια Ελλάδα.
Η βουλή των Ελλήνων,με απαράδεκτη καθυστέρηση, ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φλεβάρη του 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαϊού ως Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν στους 265,000 το 1880 στους 330,000 και στις αρχές του 20ου αιώνα στους 700,000 ανθρώπους. Τα νούμερα φαντάζουν τεράστια αν αναλογιστούμε πως αποτελούσαν μειονότητα μετά την άλωση της Τραπεζούντας από τους Οθωμανούς το 1461. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο και το 1919, 1401 σχολεία,ανάμεσα τους και το περίφημο φροντιστήριο της Τραπεζούντας,σε συνάρτηση με τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες,λέσχες,θέατρα υπερτονίζοντας το υψηλό πνευματικό επίπεδο τους.Η οικονομική τους ανάπτυξη συνδυάστηκε με την δημογραφική και πνευματική τους άνοδο.
Οι μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν τότε είναι ανατριχιαστικές. Χτυπούσαν ανελέητα τα παιδιά με μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη τους για να μην κλαίνε. Μια μητέρα που έτρεξα να σώσει το παιδί της δέχθηκε το ξίφος στην καρδιά και πέθανε. 
Στην Κερασούντα τους έκλειναν μέσα σε εκκλησίες για να τους εξορίσουν χωρίς φαγητό ή νερό, να κοιμούνται μέσα στις ίδιες τους τις ακαθαρσίες με αποτέλεσμα να πεθαίνουν.Μετέφεραν παιδιά και τα παρέδιδαν σε άγριους τσέτες αντάρτες οι οποίοι τα άρπαζαν από τα πόδια και χτυπούσαν τα κεφάλια τους πάνω σε βράχια μέχρι να πεθάνουν. 
Δημοσίευση σχολίου