Το τέρας μέσα μας
Όταν ήμασταν παιδάκια φοβόμασταν τα τέρατα που κρύβονταν κάτω από το κρεβάτι,μέσα στην ντουλάπα και πίσω από την πόρτα.Ήταν οι χειρότερες μας στιγμές, κατά την διάρκεια της νύχτας.Όλη την υπόλοιπη ημέρα τρέχαμε χαρούμενοι,παίζαμε κρυφτό και ψάχναμε τα πιο απόμακρα και σκοτεινά σημεία για να μην μας βρουν.ΑΧ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΑΜΕ...
Σήμερα έπεσα πρόσωπο με...φωτογραφία,με μια παλαιότερη μου δημοσίευση η οποία έλεγε:
Ήμασταν παιδιά και φωνάζαμε μην μου κρατάς το χέρι είμαι μεγάλος πια και τώρα που μεγαλώσαμε και το έχουμε ανάγκη δεν βρίσκουμε άνθρωπο.
Πώς γίνεται σε μια μόνο ανάρτηση που πιθανώς θα βρήκα τυχαία στο φεισμπουκ χαζεύοντας,να βγάζει τόση αλήθεια και να φανερώνει μια σύγχρονη μάστιγα των ανθρωπίνων σχέσεων;
ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ;(ποιήτρια παρακαλώ)
Όταν λοιπόν ήμασταν μικρά μπουμπουκάκια, αφήνοντας το χέρι του μπαμπά παύλα μαμάς παύλα γιαγιάς παύλα παππού παύλα...(έλα πλάκα κάνω!Αμέσως!) Θεωρούσαμε που λές αυτη την κίνηση,ένδειξη ανεξαρτησίας.Σκεφτόμασταν πως μεγαλώσαμε και δεν χρειαζόμαστε κάποιον να μας κρατάει από το χέρι στον δρόμο ή οπουδήποτε. ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΚΟΥΝΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΥΝΑΓΕ ΒΛΑΚΕΣ!
Αφού φτάσαμε στην εφηβεία,ανακαλύψαμε πως το κράτημα του χεριού από το υποψήφιο θύμα-γκομενάκι,είναι ου-α-ου!!Τα κορίτσια(κυρίως) έκαναν φασαρία αν ο lover δεν κρατούσε το χέρι μας(εγώ προσωπικά τους έδερνα...ωπα σορρυ too much information) γιατί αυτό υποδήλωνε πως το έτερον μας ήμισυ δεν μας έχει σε εκτίμηση..
Ώπα τι φάση;Τι έγινε,δεν θες πια την ανεξαρτησία σου;Μάλλον όχι ε;
Δεν θα πολυλογίσω γιατί...Δεν υπάρχει γιατί.Απλά δεν θα το κάνω.
Φτάσαμε το λοιπόν,μετά δυσκολίας,στο 2018 για να αντιμετωπίσουμε ένα μεγάλο κοινωνικό ζήτημα..Θα μου πεις, ρε Νικούλα εδώ ο κόσμος χάνεται και εσύ να ουμε θεωρείς αυτό πρόβλημα;Ναι ρε φίλε,ξέρεις γιατί;Γιατί και η διαπροσωπικές σχέσεις είναι σημαντίκες και περνάνε κρίση.Γιατί στην ζωή ΟΛΑ είναι σημαντικά και θεωρώ πως σε αυτόν το τομέα φαίνεται πως έχουμε καταντήσει.Γιατί τα πολιτικά παύλα οικονομικά παύλα...ζητήματα δεν σταματάνε ποτέ.Και ο Καποδίστριας όταν έφερε την πατάτα στην Αθήνα είχε γίνει πανικός..(α καλά...για ψυχίατρο η δικιά σου).
Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα...Η ανηθικότητα.Τώρα θα σκέφτεσαι που κολλάει με όλα τα παραπάνω.Μπαίνεις στο φεισμπουκ...κωλαράκια και βυζάκια.Ανοιγεις τηλεόραση...κωλαράκια και βυζάκια.Πας μια βόλτα...κωλαράκια και βυζάκια..Το ωραίο, έχει γίνει συνώνυμο με το ξέκωλο και το πόσο διάσημος είσαι στο φμπ.Οι γυναίκες ψάχνουν έναν μαλάκα να έχει λεφτά για να έχουν να αγοράζουν ρούχα κτλπ.Οι άντρες ψάχνουν μια τύπισσα με ψεύτικα φρύδια και σωμα Σκλεναρίκοβα(βλ.γυναίκα Καρεμπέ ποδοσφαιριστής Ολυμπιακού) για να δείχνονται στους φίλους τους.
Επιφανειακές σχέσεις παντού για καλοπέραση.
Υπάρχουν Φυσικά και κάποια παιδιά που δεν είναι έτσι...και εκεί κολλάει το όλο ζήτημα.Αυτά τα παιδιά που δεν βγήκαν απλό το ίδιο μαζικό καλούπι,δεν φτάνει που έχουν τόσα προβλήματα(βλ.οικονομικα πολιτικά εργασιακά κτλπ),αντιμετωπίζουν και το πρόβλημα της συντροφικότητας.Βασικά της έλλειψης αυτής.
Αυτοί μετάνιωσαν που άφηναν κάποτε το χέρι του μπαμπά...αυτοί σκέφτονται πόσο ωραία ήταν κάποτε που έπαιζαν κρυφτό ΓΙΑ ΠΛΆΚΑ.Τώρα,αναγκαζόμαστε να παίζουμε κρυφτό...γιατί;
Γιατί αν πούμε πως νοιώθουμε ο άλλος θα τρομάξει,γιατί δεν θέλει κάτι σοβαρό αυτόν το καιρό(στην πραγματικότητα μαζί σου δεν θέλει κάτι σοβαρό...Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας).Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να την χαραμίσουν με ένα άτομο..τόσοι άνθρωποι στο φεισμπουκ!Γιατί δεν ξέρεις αν νιώθει κάτι για εσένα ή αν περνάει τον χρόνο του.Και αν εσυ ανοίξεις τα χαρτιά σου πολύ πιθανό είναι να φας χυλόπιτα.Κοινώς να πληγωθείς,και ο άλλος να καυχιέται που σε έριξε.Ενώ αγαπητό βούρλο,αν το παίξεις χαλαρός και Α και ου, δεν τρέχει κάστανο...βγαίνεις από πάνω.Επειδή είναι ευρέως γνωστό πως αν γουστάρεις κάποιον αλλά δεν του το πεις, δεν πληγώνεσαι!Τι γελάς ρε;;;ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΕΩ!
Αυτοί οι άνθρωποι απλά θέλουν να βρούν,όχι το άλλο μισό ούτε το τέλειο(εξάλλου κανένας δεν είναι τέλειος),απλά αυτόν που θα είμαι ασφαλής,που θα ξυπνάνε και θα κοιμούνται μαζί,που θα πινούν μαζί τον πρωινό καφέ και θα σκέφτονται πως θα αντιμετωπίσουν την ημέρα τους ώστε να έρθει το βράδυ που θα ανταμώσουν ξανά να πουν τα νέα τους.Το για πάντα στα βαθιά γεράματα.
Δεν ξέρω ρε φίλε.Ειλικρινά δεν ξέρω.Ίσως φταίνε τα πρότυπα.Ίσως φταίει που εγώ δεν συγκαταλέγομαι στα τωρινά γυναικεία πρότυπα που βλέπω γύρω μου...αλλά ξέρεις κάτι;
Άστο.Δεν θα πω τίποτα άλλο.Μακάρι να παίζαμε μια ζωή κρυφτό και μακάρι όλοι μας οι φόβοι και τα τέρατα να περιορίζονταν σε αυτά κάτω από το κρεβάτι.Τουλάχιστον εκείνα χάνονταν με ένα απλό άνοιγμα των φώτων.Χάνονταν με απλές λεξούλες όπως:κοίτα,δεν είναι κανείς..κοιμήσου πάλι.
Καληνύχτα.
Δημοσίευση σχολίου